شدت کمبودها، نواقص و بحران‌های فوتبال ما به حدی رسیده که برگزاری مسابقات لیگ با VAR یک موفقیت و پیروزی بزرگ محسوب می‌شود و حتی آقایان معتقدند بابت آن باید جشن و پایکوبی برپا کنند!
ورود سیستم داور ویدئویی به مستطیل سبز کشورمان پس از ماه‌ها شعار و وعده و بعد از پشت سر گذاشتن چالش‌های مختلف، سال گذشته میسر شد و این درست آغاز حاشیه‌ای جدید بود. اینکه کدام بازی‌ها VAR داشته باشند و کدام بازی‌ها نداشته باشند، یک طرف و موضوع واردات تجهیزات لازم و گرفتن هزینه از باشگاه‌ها طرف دیگر. علاوه بر این ابهاماتی در خصوص نحوه اجرای آن در مسابقات، میزان دقت و صحت تصمیمات گرفته شده توسط این سیستم نیز کماکان وجود دارد. در این اوضاع فدراسیون فوتبال در خبری مدعی شد هر هشت بازی هفته یازدهم لیگ‌برتر با استفاده از این تکنولوژی برگزار می‌شود. انتشار این خبر بیشتر از آنکه تیم‌ها و هواداران‌شان را خوشحال کند و از دغدغه‌هایشان بکاهد، مدیران فدراسیون را به وجد آورده است. 
دانیال مرادی، رئیس دپارتمان داوری فدراسیون اینطور ادعا کرده است: «این مسئله اتفاق و جشن بزرگی برای فوتبال کشور است که می‌توانیم با وجود تمام تحریم‌ها از این تکنولوژی در سراسر کشور استفاده کنیم. امیدوارم هر روز به تعداد آنها افزوده شود.» محسن حکیم، دبیر کارگروه سیستم داور ویدئویی نیز گفت: «چنین اتفاقی جای تبریک به تمام اهالی فوتبال دارد که چتر تکنولوژی VAR روی سر تمام بازی‌های باشگاهی است. امیدوار هستیم باشگاه‌ها همکاری‌های لازم را برای نصب و راه‌اندازی دستگاه‌ها داشته باشند.» خواندن و شنیدن چنین اظهاراتی در این روزگار نه تنها جای جشن و شادباش ندارد، بلکه مایه تأسف است که پس از چند سال تأخیر بالاخره لیگ‌برتر ما هم به‌طور کامل رنگ سیستم داور ویدئویی را به خود می‌بیند. آقایان طوری به شکل هماهنگ اقدام به بزرگ‌نمایی این مسئله کرده‌اند که انگار از میزان پیشرفت تجهیزات و امکانات سخت‌افزاری دیگر کشور‌ها خبر ندارند! مدیران فدراسیون حداقل باید صبر می‌کردند رقابت‌ها این هفته بدون مشکل برگزار شود بعد اینگونه ژست پیروزی به خود می‌گرفتند. 
گسترده شدن چتر تکنولوژی VAR زمانی یک دستاورد محسوب می‌شود که فدراسیون و زیرمجموعه‌هایش مسئولیت تجهیز ورزشگاه‌ها و برگزاری بی‌عیب و نقص بازی‌ها توسط آن را بپذیرند، نه اینکه پولش را از باشگاه‌ها بگیرند و قطع شدن دوربین‌ها و سیستم ویدئویی را نیز هیچ‌کس گردن نگیرد. عالم و آدم می‌دانند تیم‌های لیگ برتری ورزشگاه اختصاصی ندارند، پس چرا باید هزینه تجهیز آنها از جیب باشگاه‌ها پرداخت شود؟ علاوه بر این در دیدار‌های قبلی، قطعی مکرر دوربین‌ها و قطع ارتباط با داور مسابقه، اصل ماجرا را زیر سؤال برده و حواشی زیادی در پی داشته است؛ آقایان چطور در روز روشن چشم‌شان را روی این واقعیت‌ها می‌بندند و بابت خرید چند دستگاه VAR به خودشان تبریک می‌گویند؟ جالب اینجاست مدیران فدراسیون فوتبال این توانایی را دارند که در هر مسئله‌ای پای تحریم‌ها را وسط بکشند و خودشان را استاد دور زدن تحریم‌ها جلوه دهند و جوری حرف می‌زنند که انگار مردم در این مملکت زندگی نمی‌کنند و نمی‌دانند کشور سال‌هاست با این تحریم‌ها مواجه است. ما می‌دانیم و اهالی فوتبال هم می‌دانند بحران‌ها و مشکلات فوتبال ایران با داور ویدئویی حل نخواهند شد، چراکه عمق فاجعه آنقدر زیاد است که نصب نصفه و نیمه چند دوربین در چند ورزشگاه فقط در حد پاک کردن صورت مسئله عمل خواهد کرد. سرمنشأ بحران را باید در سوءمدیریت‌ها جست‌وجو کرد و اینکه آش آنقدر شور شده که خرید دوربین و تجهیزات ویدئویی مهم‌ترین دستاورد و رزومه مدیران به حساب می‌آید.