جوان آنلاین: این روز‌ها تا دل‌تان بخواهد حاشیه اطراف استقلال زیاد است، البته همین اول باید بگوییم که خود باشگاه استقلال در ظهور و بروز این همه حاشیه چندان بی‌تقصیر نیست. استقلال با توجه به نتایجی که در نیم‌فصل کسب کرد، نباید تعطیل می‌شد. بله درست خوانده‌اید نباید تعطیل می‌شد. استقلال مانند دانش‌آموزی که تجدید می‌شود و باید ایام تعطیل را چند برابر کار کند تا نمره قبولی بگیرد، باید در تعطیلات نیم‌فصل بیشتر تلاش می‌کرد نه اینکه بیشتر از تمام تیم‌ها تمریناتش را تعطیل کند. 
موسیمانه برای رفتن عجله داشت. بازیکنان هم بیشتر از او و باشگاه هم که فعلاً به بیانیه صادرکردن روی آورده و به هواداران وعده‌های سرخرمن می‌دهد. اینکه می‌خواهیم چه کنیم و چه، تا در نیم‌فصل دوم بازی‌های جذاب درست مانند ماجرای شتر و خواب و پنبه‌دانه است، تیم هشت روز تعطیل شده، یعنی نیمی از تعطیلات نیم‌فصل آن وقت آقایان بیانیه صادر می‌کنند و به هوادار استقلال که یک نیم‌فصل دق‌مرگش کرده‌اند، می‌گویند نگران نباش!
از قدیم گفته‌اند «کار نیکو کردن از پر کردن است»، واقعیت این است که جناب موسیمانه به جای اینکه فکر استخر، ویلا و تعطیلات در آفریقای‌جنوبی باشد به فکر کار بیشتر باتیمی بود که به عنوان مدعی قهرمانی فعلاً رتبه ۱۰ جدول رده‌بندی لیگ را در اختیار دارد. این رتبه به طور حتم با تعطیل‌کردن تیم بهتر نخواهد شد، حتی اگر به فرض محال استقلال در تمام خطوط خودش را تقویت کند، بازهم تعطیل شدن چاره کار نیست. 
اما باشگاه هم به جای صدور بیانیه باید جلوی این کار سرمربی را می‌گرفت، البته از مدیرانی که کوچک‌ترین فهمی از فوتبال ندارند، نمی‌توان توقع داشت بفهمند تیم باید تمرین کند و آماده باشد، اما حداقل از اسامی بزرگ و کوچکی که روی نیمکت استقلال دیده می‌شود و همه هم خودشان را دلسوز استقلال می‌نامند، می‌شود توقع داشت که به این راحتی زیر بار تعطیل کردن تیم به اسم نیم‌فصل نروند. 
ایمان عالمی، سهراب بختیاری‌زاده، محمد نوازی و بهزاد غلامپور استخوان خردکرده فوتبال و استقلال هستند و حتماً خوب می‌دانند که استقلال با تعطیل شدن و بیانیه به جایی نمی‌رسد، اما سؤال این است وقتی که حتی این اسامی هم به راحتی از تلاش دست می‌کشند و می‌روند تعطیلات، چگونه می‌توان به آینده استقلال با موسیمانه در ماه‌های سخت پیش رو امیدوار بود؟