رفت و آمد خارجی‌ها در فوتبال ایران نه تنها سودی به حال این رشته نداشته، بلکه خسارت‌های هنگفتی هم به بیت‌المال زده و می‌زند. 
استفاده از مربیان و فوتبالیست‌های باکیفیت و درجه یک قطعاً در افزایش سطح کیفی مسابقات لیگ تأثیرگذار خواهد بود، اما معضل اصلی ما این است که اصلاً خبری از آمدن خارجی‌های باکیفیت نیست و سالانه چندین میلیون دلار خرج همین خارجی‌های بی‌کیفیت و ناموفق می‌کنیم! 
خوان کارلوس گاریدو شاید جدیدترین خارجی اخراجی لیگ‌برتر باشد، ولی قطعاً آخرین آنها نخواهد بود. از همان ابتدا که پرسپولیس مرد آرژانتینی را برای نشستن روی نیمکت انتخاب کرد کارنامه‌اش مشخص بود و همه می‌دانستند گاریدو در چند سال اخیر در هر تیمی سرمربیگری کرده خیلی زود و بدون دستاورد حکم برکناریش صادر شده است. منتها چنین واقعیت‌های عیان و در دسترسی هم باعث نمی‌شود مدیران وطنی دست از انتخاب‌های زیان‌ده خود بردارند. گاریدو همانند چند تیم قبلی‌اش در پرسپولیس نیز عملکرد ضعیفش را به همه نشان داد تا جایی که هواداران این تیم یکصدا خواهان برکناریش شدند. طبق معمول اخراج سرمربی تنها راه‌حل آقایان است در صورتی که مقصر اصلی خودشان هستند. 
همین رفت و آمد‌هاست که میلیارد‌ها تومان به فوتبال و البته به کشور ضرر می‌زند. در این اوضاع اقتصادی به جای آنکه مدیران پرمدعای فوتبالی حواس‌شان را بیشتر جمع کنند، مثل همیشه آزادانه و با خیال راحت ریخت‌وپاش می‌کنند و اصلاً هم نگران خسارت‌های احتمالی نیستند، چراکه تجربه نشان داده قرار نیست به کسی یا جایی جواب پس بدهند، در غیر صورت تاکنون تعداد زیادی از مدیران فوتبالی بابت تصمیمات مخرب و زیانبارشان باید محاکمه می‌شدند، ولی با همان ژست‌های پیروزمندانه سرکارشان هستند یا حتی سمت‌ها و مسئولیت‌های بالاتری را هم گرفته‌اند. با یک نگاه اجمالی و سرسری می‌توان فهمید لیگ‌برتر فوتبال ایران پر از خارجی‌های درجه چندمی است که معلوم نیست چطور سر از کشورمان درآورده و چطور با این ارقام قرارداد بسته‌اند. قبل از گاریدو، مورایس پرتغالی از سپاهان اخراج شد و رفت. او نیز نتوانست انتظارات را برآورده کند و مدیران سپاهان عذرش را خواستند. در سوی دیگر استقلال بعد از جاروجنجال فراوان موسیمانه را به تهران آورد تا او اولین مربی آفریقای فوتبال کشورمان لقب گیرد. نکته حائز اهمیت اینکه سرمربی خارجی نیز نتوانسته دوای درد آبی‌ها باشد و استقلال همچنان نهم جدول رده‌بندی ایستاده است. 
البته این قضیه شامل حال بازیکنان نیز می‌شود و حتی در این حوزه اوضاع بدتر هم هست. هر تیم لیگ‌برتری با توجه به بودجه خود اقدام به خرید بازیکنانی می‌کند که حتی در کشورشان هم مطرح نیستند. در این میان سرخابی‌های پایتخت معمولاً پیش‌رو هستند. به‌عنوان مثال پرسپولیس امسال مهاجمی به خدمت گرفته به نام لوکاس ژوائو که این بازیکن آفریقایی تازه ماه پیش موتور گلزنی‌اش روشن شد و یک گل برای قرمزها، آن‌هم در جام حذفی به ثمر رساند! در کل در لیگ‌برتر تعداد زیادی از بازیکنان خارجی حضور دارند که عملاً بود و نبودشان فرقی نمی‌کند. این وسط فقط پای قرارداد‌های چندصدهزار دلاری در میان است و هر کدام از آنها در صورت شکایت به فیفا پتانسیل دریافت غرامت‌های بسیار سنگین را دارند. لیگ‌برتر ایران اگرچه کیفیت پایینی دارد، اما پر از حواشی زیاد است که فایده‌ای به حال فوتبالمان ندارد، ولی در عوض برای خیلی‌ها نان و آب دارد. یک مقام مسئول یا نهاد نظارتی هم پیدا نمی‌شود که از مدیران و تصمیم‌گیرندگان بپرسد این همه خارجی بی‌کیفیت چطور سر از فوتبال ما درمی‌آورند، در صورتی که بررسی کارنامه آنها و عملکرد گذشته‌شان در عصر ارتباطات اصلاً سخت نیست.