جوان آنلاین: بازی‌های لیگ‌برتر فوتبال در حالی برگزار می‌شوند که داشتن یک ورزشگاه و یک چمن معمولی، به آرزویی دست‌نیافتنی تبدیل شده است. 

فعلاً خبری از بازگشت آزادی و تختی به ریل میزبانی مسابقات نیست و آوارگی تیم‌های تهرانی ادامه دارد، اما وضعیت چمن ورزشگاه فولادشهر هم که میلیارد‌ها تومان خرجش شده از چمن پارک‌ها بدتر است و با همان روش منسوخ «شیلنگی» آبیاری می‌شود. با این اوضاع و به رغم همه وعده‌های داده شده، این نگرانی وجود دارد که افتتاح آزادی هم در آینده نزدیک یا دور همه را ناامید کند. 

میزبانی فولادشهر از تیم‌ملی در اولین جدال در انتخابی جام‌جهانی کافی بود تا همه بفهمند این ورزشگاه چه شرایطی دارد. انتقاد‌ها آنقدر زیاد بود که مسئولان باشگاه ذوب‌آهن بلافاصله وارد عمل شدند و اعلام کردند چمن ورزشگاه به شکل اساسی ترمیم شده و آبیاری به صورت مکانیزه انجام خواهد شد. نکته جالب توجه اینکه ذوبی‌ها از هزینه ۶۰ میلیارد تومانی برای این کار گفتند و با این رقم انتظارات را بالا بردند. 

منتها فیلم منتشر شده از فولادشهر قبل از رویارویی ذوب‌آهن – گل‌گهر ثابت کرد خبری از آبیاری مکانیزه نیست! عوامل مستقر در ورزشگاه با استفاده از شیلنگ‌های بلند مشغول آبیاری چمن بودند و همگان دیدند هنوز روش‌های سنتی حرف اول را می‌زند. این در حالی بود که آقایان حرف از مکانیزه و حرفه‌ای شدن و حفظ و نگهداری چمن زده بودند. البته بعد از شروع بازی مشخص شد چمن فعلی اصلاً نیاز به استفاده از تجهیزات جدید و مکانیزه ندارد. لکه‌گیری‌های بزرگ و دو رنگ بودن بخش‌های زیادی از چمن کاملاً واضح بود و تصاویر ناامیدکننده چمن فولادشهر را همه دیدند. 

این شرایط در حالی است که قاعدتاً با ۶۰‌میلیارد تومان می‌شد بهترین از این‌ها عمل کرد. کیفیت چمن فولادشهر به‌قدری پایین است که کسی نمی‌داند این هزینه صرف چه چیزی شده و چرا خبری از زیرسازی‌های اساسی، آبیاری مکانیزه و چمن یکدست نیست!

ورزشگاه شرق تهران نیز از چند ماه پیش تاکنون هنوز آماده بهره‌برداری نشده و همان یک‌بار که میزبان جدال پرسپولیس – چادرملو بوده، واقعیت ماجرا آشکار شده است. ماه‌هاست که مسئولان مختلف از تختی بازدید می‌کنند و با آب و تاب از روند بازسازی آن می‌گویند، منتها اصلی‌ترین بخش ورزشگاه که همان چمن طبیعی است، به‌قدری افتضاح بود که داد همه بازیکنان پریسپولیس را درآورد. قرمز‌ها خوش‌شانس بودند که در این زمین توانستند هر سه امتیاز بازی را بگیرند، ولی خود مسئولان به بغرنج بودن ماجرا پی بردند و اعلام کردند فعلاً تختی از چرخه میزبانی مسابقات خارج شده است. چمن تختی با استاندارد‌های بین‌المللی که هیچ، حتی در حد لیگ محلات هم نبود، درحالی‌که تاکنون چندین میلیارد تومان صرف بازسازی این ورزشگاه در شرق پایتخت شده است. تختی در شرایطی نمی‌تواند میزبان تیم‌های تهرانی باشد که تنها یک بازی لیگ در آن برگزار شده و هنوز زیر بار ترافیک زیاد مسابقات نرفته است. 

از آزادی هم کماکان خبری نیست. آزادی بزرگ‌ترین ورزشگاه فوتبال ایران است که همه دنیا فوتبالمان را با آزادی و سکو‌های مملو از تماشاگرش می‌شناسند. منتها کسی از زمان دقیق افتتاحش خبر ندارد. جدا از اینکه تاکنون اظهارنظر‌های مختلفی در این خصوص مطرح شده، اما اصل نگرانی این است که بعد از این همه انتظار، می‌توانیم امیدوار به دیدن یک آزادی باشکوه باشیم یا نه. برای بازسازی کامل این ورزشگاه هزینه بسیار هنگفتی شده و هنوز هم ساخت و ساز‌ها ادامه دارد. آوارگی سرخابی‌ها و تیم‌ملی اتفاق کمی نیست و باید هرچه زودتر تکلیف آزادی و افتتاحش مشخص شود. آن زمان است که معلوم می‌شود بستن در آزادی به روی تیم‌ها و خرج کردن میلیارد‌ها تومان برای بازسازی آن ارزشش را داشته یا نه. 

هر بار که خبر بازسازی ورزشگاه‌های خارجی را می‌شنویم، ناخودآگاه یاد داشته‌ها و نداشته‌های فوتبال ایران می‌افتیم. اینکه در لیگ نخبگان نماینده داریم و دو تیم دیگرمان هم در لیگ قهرمانان حضور دارند، دلیل نمی‌شود که از نظر امکانات هم در حد رقبا باشیم. سال‌ها بی‌توجهی و بی‌برنامگی با فوتبال ما کاری کرده که امروز در حسرت داشتن زمین چمن هستیم، درحالی‌که کشور‌های همسایه ورزشگاه‌هایی در حد و اندازه‌های استاندارد‌های جهانی دارند و تیم‌های مطرح جهان را برای تمرین و مسابقه به کشور خود می‌کشانند. 

زمان زیادی را از دست داده‌ایم و کار از کار گذشته است. همان تجهیزات چند دهه گذشته‌مان نیز دچار فرسودگی جدی شده و عملاً دیگر کاربردی در فوتبال حرفه‌ای ندارند. ضمن اینکه کنفدراسیون فوتبال آسیا هم با این شرایط اجازه برگزاری مسابقات بین‌المللی را در این ورزشگاه‌ها نمی‌دهد. بازسازی و ترمیم امکانات قدیمی تنها راهکار باقی مانده در این برهه زمانی است. در عین حال باید حواسمان باشد که باز هم به‌خاطر سوءمدیریت و سر دادن شعار‌های الکی، دوباره فرصت‌سوزی نکنیم و پول بیت‌المال را هدر ندهیم. مردم منتظرند ببینند بالاخره تکلیف این «آزادی» با آن همه هیاهیوی رسانه‌ای که مسئولان و فدراسیون به راه انداخته‌اند، چه زمانی و با چه شرایطی درهایش به روی هواداران باز خواهد شد.