استقلال دربی ۱۰۴ را باخت. با نمایشی که از ابتدا مشخص بود شانسی برای برد ندارد. استقلال هیچ برنامه‌ای برای گل زنی و بردن نداشت و مثل سایر بازی‌های این فصل و فصل قبل تنها امیدوار به حوادث و اتفاقات درون محوطه جریمه حریف بود.
جواد نکونام فصل قبل با فشار روی داوران آنها را مجاب به گرفتن پنالتی می‌کرد. این فصل با حضور کمک داور ویدیویی هم این تاکتیک را رها نکرده و دیدیم برابر ملوان با کمک داور ویدیویی هم صاحب پنالتی بی‌دلیل شد! او این فصل هم با وجود هزینه کلان همان مسیر را می رود و دیدیم در دربی استقلال هیچ برنامه ای برای گلزنی نداشت.
اما در همین نمایش سردرگم و بدون برنامه استقلال که تنها دنبال گذشت زمان و رسیدن به سوت پایان بود، عملکرد دو بازیکن خارجی کاملاً متمایز از سایرین به چشم آمد. اندونگ بازیکنی سربالا و باهوش بود که ثابت کرد چه تفاوت‌های چشمگیری با بازیکنان ما دارد.
کافیست به سرنوشت توپ‌هایی که به اندونگ می‌رسید نگاه و با سرنوشت توپ‌هایی که به بقیه هافبک‌ها در وسط زمین می‌رسید، مقایسه کنید. بازیکن ایرانی یا معمولی همیشه نزدیک‌ترین فرد را انتخاب می کند تا با دادن توپ به او از خود رفع تکلیف کرده باشد! او فقط می خواهد خودش خراب نکند و کاری به تیم و نتیجه ندارد.
اما بازیکن خوب همیشه بهترین فرد را می بیند و موقعیت سازی می کند. خودش به دردسر می افتد و حتی ممکن است توپ لو برود و ضد حمله شده و او را مقصر بدانند اما بهترین را برای تیمش می خواهد و انجام می دهد. تمام توپ های اندونگ رو به جلو بود و روند بازی را به نفع استقلال عوض می کرد.
و جلال الدین ماشاری‌پوف کاپیتان تیم ملی ازبکستان را ببینید. او که در یک صحنه سروش رفیعی را برای همیشه از جریان مسابقه خارج کرد، در تمام طول مسابقه مهره‌ای در خدمت تیم بود. ماشاری‌پف ستاره نیمه اول بازی بود که حتی یک اشتباه یا حرکت بی نتیجه نداشت. تمام حرکات او در خدمت تیم و خراب کردن بازی حریف بود اما…
فوتبال یک کار گروهی است و از مسی و رونالدو هم به تنهایی کاری ساخته نیست. باید تیم برنامه داشته باشد و برای آن تمرین کرده باشد!
source