با آغاز رقابت‌های لیگ برتر و داغ شدن تنور فوتبال خیلی زودتر از آنچه که تصور می‌کردیم بروبچه‌های المپیکی ایران به دست فراموشی سپرده شدند. این روز‌ها همه یادشان رفته که تا همین یکی، دو روز پیش عده‌ای جوان بودند که در پاریس برای به اهتزاز در آوردن پرچم کشور از جان مایه گذاشتند. به قول مهدی الفتی، ژیمناست شایسته کشورمان آن‌ها برای ورزش ایران ۱۰۰ گذاشتند، همه چیزشان را گذاشتند و حالا نوبت مسئولان ورزش کشور است که برای آن‌ها ۱۰۰ بگذارند. اما چیزی که می‌بینیم و می‌شنویم حکایت از آن دارد که مسئولان عشق فوتبال همه منتظر این هستند که ببینند سرنوشت لیگ فوتبال و بازیکنان میلیارد‌بگیرش چه می‌شود.
حرف‌های مهدی الفتی را باید ۱۰۰ بار دید و گریست به حال ورزشی که فوتبال شکست‌خورده‌اش با مدعیانی که از عالم و آدم طلبکار هستند، پول پارو می‌کند و می‌بازد، اما امثال الفتی برای ایران آبروداری و مدال‌آوری می‌کنند و همیشه چشم‌انتظار حمایت هستند. باید گریست به حال ورزشی که فوتبالیست‌های همیشه بازنده‌اش میلیارد را پول توجیبی می‌دانند، اما درصدی از همین پول توجیبی از امثال الفتی و علیپور دریغ می‌شود. این روز‌ها همه دیده‌اند که بازیکن ۳۴ ساله و تمام شده فوتبال قرارداد ۶۰ میلیاردی بسته، اما مهدی الفتی می‌گوید برای رسیدن به مدال ارزشمند المپیک، آن هم در رشته پایه‌ای مثل ژیمناستیک فقط باید ۱۵ میلیارد خرج کرد، ولی خب حتی همین ۱۵ میلیارد هم برای سایر ورزش‌ها خرج نمی‌شود، چون فوتبال همیشه در اولویت است.
المپیک پاریس تمام و بار دیگر به همه ما ثابت شد که اگر فقط کمی به ورزشکاران غیرفوتبالی‌مان اهمیت می‌دادیم و به آن‌ها توجه می‌کردیم، می‌توانستیم نتیجه‌ای بسیار بهتر بگیریم. اگر حتی درصدی از میلیاردها‌میلیارد که در فوتبال برای این همیشه بازنده‌ها حیف و میل می‌شود را خرج مدال‌آورانمان می‌کردیم امروز در جایگاهی بسیار بالاتر از از رتبه ۲۱ المپیک قرار می‌گرفتیم. المپیک تمام شد و تب و تاب‌ها خوابید و از امروز با شروع لیگ برتر فوتبال خیمه‌شب‌بازی رشته همیشه بازنده ورزش ایران شروع می‌شود. یک خیمه‌شب‌بازی که یادمان برود ورزشکارانی، چون مهدی الفتی را داریم. یادمان برود که بچه‌های قایقرانی و تیراندازی چگونه تمرین می‌کنند. فوتبال ببینیم و فراموش کنیم که برو بچه‌های افتخار‌آفرین کشتی و تکواندو بودند که پرچم‌مان را بالا بردند و شادمان کردند.
مهدی الفتی درست می‌گوید، مسئولان باید صدشان را وسط بگذارند، ولی پسر خوب و افتخار‌آفرین ایران یادش رفته که این مسئولان فقط حرف می‌زنند و برای رسیدن به امکانات حداقلی که خواسته باید صبر داشته باشد و امید به فدراسیونی که بتواند حقش را از حلقوم فوتبال بیرون بکشد. این داستان تمام بچه‌های المپیکی ایران است، حتی آن ۱۲ ستاره‌ای که مدال‌آوری کردند. علتش هم کاملاً مشخص است؛ مسئولان ورزش ایران وقتی پای فوتبال و فوتبالیست‌های همیشه بازنده‌اش وسط باشد، نه صدای دیگری را می‌شوند و نه چیز دیگری را می‌بینند، حتی اگر مدال‌آوری در المپیک و درخشش در آن باشد.
source